Dzień 6 – Życie z intencją. Róże, które kwitną w środku.

Karolina Cichoń
22 maj
3 minut(y) czytania

Mam się dobrze. Właściwie — zawsze mam się dobrze. Nawet wtedy, gdy łzy spływają po policzkach, wiem: to proces. Proces, który trwa tyle, ile musi. Proces, który prowadzi mnie z powrotem do siebie.

Od kilku dni życie z intencją stało się moim najbliższym sprzymierzeńcem. I dzieje się magia. Nie z zewnątrz, ale we mnie. Z dnia na dzień rośnie. Kwitnie. Tak jak róże, które kocham… i które, czuję, też kochają mnie.

Uwielbiam je wąchać. Otrzymywać. Noszę je blisko serca. Kiedyś marzyłam o romantycznej miłości — jak wiele z nas. Chciałam być otoczona troską, czułością, obecnością.

Ale dziś wiem jedno: wszystko zaczyna się ode mnie.

Kobieto, jeśli jesteś w relacji, która Cię nie karmi — wybierz siebie.

Jeśli jesteś sama — wybierz siebie. Zawsze zaczynaj od siebie.

Patrz na siebie od środka. Podlewaj swój własny ogród. A wtedy… nigdy nie będziesz musiała prosić o „resztki”.

Bo kochając siebie, wybierasz z miłości, a nie ze strachu.

Nie ze strachu przed samotnością.

Nie z lęku, że sobie nie poradzisz.

Nie z przekonania, że „nikt już Cię nie zechce”.

Jesteś kobietą. Istotą pełną światła. I uwierz mi — kobieta, która zna swoją wartość, zawsze będzie miała przy sobie ludzi pełnych czułości i szacunku.

Dziś już nie romantyzuję „potencjału” innych. Nie próbuję nikogo ratować. Nie wierzę, że ktoś mnie „uzupełni”.

Zaczęłam robić to sama. Dla siebie.

Z miłości — nie z braku.

Z miłości własnej.

Z szacunku do swojej energii.

Z uznania, że nie każdy zasługuje na przywilej bycia blisko mnie, jeśli nie potrafi odwzajemniać miłości.

I wiesz co?

Nie boję się już stracić ludzi. Bo wiem, że jedyną osobą, która będzie ze mną do ostatniego oddechu — jestem ja sama.

Dlatego moje wnętrze to mój dom. To moja świątynia. I to, jak się w nim czuję — to najważniejsze.

Nie dogodzisz wszystkim. Nie musisz.

Diamenty nie leżą na chodniku.

Troszcz się o swój własny ogród. Nie dla poklasku, ale dla siebie.

Nie porównuj się. Nie kopiuj czyjejś ścieżki. Idź swoją. Jakakolwiek by nie była.

Bo do pięknego ogrodu przylatują motyle. A jeśli nawet nie przylecą — wciąż masz piękny ogród.

Dziś nie spełniam już cudzych oczekiwań.

Nie szukam szczęścia na zewnątrz.

Nie wierzę słowom — patrzę na czyny.

Zaczęłam romantyzować siebie. Swój świat. Od środka. I idzie mi w tym całkiem nieźle.

Nie wiem, gdzie jesteś w swojej drodze. Ale wiem jedno:

Bóg pisze scenariusze lepiej niż my.

I choć rozczarowania łamały mi serce, moja wiara z dnia na dzień staje się silniejsza. Bo nauczyłam się patrzeć na siebie Jego oczami.

Z miłością.

Z podziwem.

Z uznaniem.

Bo jestem cudem.

I Ty też jesteś.

Nie zapominaj o tym.

I jeśli mogę Ci coś jeszcze powiedzieć…

Miłość nie krzywdzi.

Miłość nie bije.

Nie manipuluje ciszą.

Nie rani słowami.

Nie używa Twojej przeszłości jako broni.

To nie jest oznaka „mężczyzny z wartością”. To oznaka zagubienia. Niedojrzałości. Lęku.

Nie pozwól, by ktoś zabrał Ci Twój blask tylko po to, by sam poczuł się większy.

Jeśli masz być z kimś — wybierz kogoś, kto wesprze Twoje marzenia, nie je podetnie. Kto widzi Twoją wartość, nawet wtedy, gdy Ty jej nie dostrzegasz. A jeśli takiej osoby nie ma — wybierz siebie. Zawsze.