Dzień 9 – Życie z intencją. Wolność bycia sobą. Bez przeprosin.

Karolina Cichoń
25 maj
2 minut(y) czytania

Całe życie próbowałam być… normalna.

Wpasować się. Zmieścić w ramach. Być „jak trzeba”. Ale im bardziej starałam się dopasować do cudzych oczekiwań – tym bardziej czułam, że duszę się. Bo prawda jest taka: nie żyłam w zgodzie ze swoim sercem.

I moje ciało mi o tym mówiło. Złość, smutek, brak energii, poczucie winy. Nie dlatego, że „robiłam coś źle”. Ale dlatego, że porzucałam siebie.

Moja dusza przyszła tu jako wolność.

Nie przez przypadek mam na imię Karolina. Karolina oznacza wolność. I dziś już wiem – to nie tylko znaczenie. To moje powołanie.

Bo moja dusza nie może żyć w klatce. Nie może żyć w ciasnocie, schematach i presji. Potrzebuje przestrzeni.

Do oddychania. Do tworzenia. Do bycia sobą.

Normalność? To mit.

Społeczeństwo tworzy wyobrażenie „normalnej” kobiety, córki, partnerki, profesjonalistki. Ale każda z nas wie, że ta „norma” nie istnieje. Bo w środku... jesteśmy inne. Każda. Unikalna. Pełna sprzeczności, barw, historii i głosów, które chcą się wydobyć.

I tylko Ty wiesz, co daje Ci poczucie pełni.

Dla mnie to tworzenie. Sztuka. Pisanie. Malowanie. Mówienie prawdy, nawet gdy się boję. Dotykanie tego, co niewidzialne – i przekładanie tego na kolory, słowa, przestrzeń.

Osiąganie cudzych marzeń jest łatwiejsze niż podążanie za własnymi.

Ale czy chcesz przeżyć życie w zgodzie z oczekiwaniami… czy w zgodzie z duszą?

Zaufanie to najpiękniejszy akt odwagi. Zaufanie sobie. Bogu. Drodze. Nawet wtedy – a zwłaszcza wtedy – kiedy nic się nie układa.

Bo wtedy Wszechświat szepcze: „Jeszcze chwilę. Jeszcze kawałek. Nie zatrzymuj się.”

Pragnień serca nie oszukasz.

Możesz je zagłuszyć. Odłożyć. Przekonać się, że „to nie ten moment”. Ale one i tak wrócą. A jeśli będziesz je ignorować zbyt długo – mogą zamienić się w depresję, lęk, chorobę duszy i ciała. Bo Twoja dusza nie przyszła tu, by się dopasować. Przyszła tu, by świecić.