Relaties en hun rol

Elke relatie in ons leven leert ons iets anders – sommige geven ons iets, andere nemen iets van ons af. We komen op deze wereld en vanaf dat moment ontstaan onze eerste relaties – met onze moeder, vader, misschien broers of zussen, tantes, grootouders, buren. Die banden zijn het belangrijkst tijdens onze groeiperiode, als we nog kinderen zijn.

Opgroeiend in een bepaalde omgeving – een stad, een dorp, een land – leren we hoe relaties eruitzien. En dat beeld nemen we vaak onbewust mee naar ons volwassen leven. We leren ook wat we ‘verdienen’ en hoe de wereld ‘in elkaar zit’. Maar dat zijn enkel overtuigingen van andere mensen – hun waarheid over hoe het leven zou moeten zijn. Hun perspectief is net zo ruim als hun bewustzijnsniveau.

Als kinderen nemen we dat vaak klakkeloos over. We leren hoe een vrouw zich ‘hoort te gedragen’, welk beroep ‘de moeite waard’ is, wat ‘gepast’ is, wie een man ‘hoort te zijn’. Als de omgeving vol liefde is – dan valt het misschien nog mee. Maar wat als dat niet zo is? Wat als alles wat we over het leven geleerd hebben, ons nu niet meer dient?

Die overtuigingen leven in ons onderbewuste – zowel persoonlijk als collectief, als onderdeel van de mensheid. Daarom is het waardevol om ons open te stellen – voor nieuwe ervaringen, mensen, perspectieven. Als we oude overtuigingen loslaten, creëren we ruimte voor iets nieuws. Dat kan beangstigend zijn. Maar als je het niet doet, blijf je waar je bent.

Als je gelukkig bent – prachtig. Maar als je leven niet is zoals je zou willen, sta dan even stil en stel jezelf de vraag: Leef ik naar mijn eigen overtuigingen of die van anderen? Wil ik echt nog zo verder leven? Wat zou er veranderen als niets of niemand je nog tegenhield?

Want het enige dat je tegenhoudt – zijn je eigen overtuigingen. Wie heeft jou wijsgemaakt dat relaties moeten zijn zoals ze zijn? Wie zei dat je de rest van je leven vast moet zitten in een baan, een relatie of een stad die je ongelukkig maakt? Wie zei dat je niet gelukkig mag zijn? Dat je jezelf moet opofferen en anderen boven jezelf moet zetten? Dat je in de voetsporen van je ouders moet treden? Dat een andere huidskleur of religie minderwaardig is?

Vroeger – als kind – had je geen keuze. Maar vandaag?

Waarom houd je nog steeds vast aan iets dat jij allang niet meer bent?

Het leven brengt ons verschillende situaties en mensen. Niet alles hebben we in de hand. Maar als volwassene kunnen we wél kiezen wat we doen met wat ons ooit als ‘waarheid’ is verteld.

Als je niet tevreden bent in je relaties – zal het universum waarschijnlijk iemand anders op je pad sturen. Maar de vraag is: ben je er klaar voor die persoon te ontvangen? Gun je jezelf de ruimte om te groeien?

Slechte relaties vragen niet veel van ons – ze zijn slechts een verlenging van oude kindpatronen. Maar echte liefde vraagt openheid, bewustzijn en moed.

Alles waarin je gelooft – wordt jouw werkelijkheid. Als je diep vanbinnen verlangt naar verandering – dan zal die komen. Maar zul je haar herkennen? Ben je bereid het oude los te laten, zodat het nieuwe kan ontstaan? Durf je de inspanning aan om jezelf opnieuw op te bouwen?

Want als je blijft hangen in wat bekend maar onbevredigend is – dan verstik je. Je ziel verlangt naar groei. En groei gebeurt niet binnen de comfortzone. Hoe lager je trilling, hoe verder je verwijderd bent van jezelf. Je ziel is hier gekomen om te ervaren – en te groeien door die ervaringen heen. Soms pijnlijk, soms prachtig.

We sluiten ons af voor liefde omdat we bang zijn. Bang dat we het niet waard zijn. Bang dat het te groot voor ons is.

Maar echte liefde komt vanzelf. En het ligt aan jou of je haar toelaat.

Soms zijn we banger om te proberen dan om spijt te hebben. Maar het echte verlies is jezelf opgeven.

De plek waar je geboren bent hoeft je leven niet te bepalen. De persoon met wie je nu bent – kun je loslaten. Het begint allemaal met één beslissing: “Ik wil anders leven.”

En zelfs als je nog niet weet hoe – dan zal die beslissing je de weg wijzen. Je hoeft het hele pad niet te kennen. Het is genoeg als je elke dag een klein stapje zet. Elke dag iets meer trouw zijn aan jezelf. Elke dag iets doen wat je liefhebt. Elke dag bouw je aan een nieuwe werkelijkheid.

Soms moet je afstand nemen van de mensen die je kent – om degenen te ontmoeten die je écht zien. Dat is geen egoïsme. Dat is liefde voor jezelf.

Je kunt niet met één voet in het verleden staan en verwachten dat de toekomst verandert.

Met mensen die niet bij je passen – voel je zwaarte. Met mensen die van je houden – voel je lichtheid. Zij laten je groeien.

Ook ik heb ooit voor mezelf gekozen. Eén beslissing veranderde alles.

Mijn vorige leven – ogenschijnlijk ‘geordend’ – was niet van mij. Ik vervulde de verwachtingen van anderen, en mijn eigen licht doofde langzaam. Ik leefde in de schaduw van het ‘je hoort’ van anderen, tot ik uiteindelijk uitdoofde. Ik slikte mijn emoties in, voor de schijn van rust. En die ‘heilige rust’ bleek de grootste illusie. Want overleven is geen leven.

Van buiten leek alles goed. Maar van binnen – was ik leeg. Pas toen ik de bodem raakte, kon ik opnieuw beginnen.

Het was niet gemakkelijk. Ik gaf comfort op, vakanties, ‘normaliteit’. Ik investeerde in mijn gezondheid, in opleidingen, in mezelf. Ik koos een pad dat niet altijd rozengeur en maneschijn is, maar wel echt. Het is van mij.

En weet je? Als ik nu in de spiegel kijk – ben ik trots op mezelf. Want ik had de moed om anders te leven.

Mijn leven is niet perfect – maar het is wel van mij. Ik heb de rust waar mijn ziel ooit zo naar verlangde. Ik heb mensen om me heen die me écht zien en waarderen zoals ik ben. En het allerbelangrijkste: ik heb mezelf.

En één ding weet ik zeker – ik geef dat nooit meer op voor de illusie van andermans geluk.

Liefdevolle knuffels,

Karolina