Perfectie ten koste van jezelf – waar eindigt liefde en waar begint de grens?

Ik leer elke dag opnieuw het leven leren kennen. In elke situatie, zelfs in de moeilijkste, ontdek ik iets nieuws over mezelf. Soms komt het zacht – als een warme bries die rust brengt. Andere keren voelt het als het afbetalen van een lange reeks termijnen – één voor één, moeizaam, pijnlijk, maar met elke volgende verschijnt er meer licht. Meer waarheid. Meer van mij.

En vandaag weet ik één ding: de drang om perfect en aardig voor anderen te zijn, kan je alles kosten.

De prijs was mijn ziel

De eerste termijn die ik moest betalen voor perfectionisme, was het volledig verliezen van mijn ziel. Er bleef niets over – alleen pijn. Fysieke pijn, die me niet liet slapen. Psychische pijn, die me de adem benam.

Elke cel van mijn lichaam schreeuwde: "Stop met leven voor anderen, begin te leven voor jezelf!"

En toch probeerde ik nog steeds te voldoen aan de verwachtingen van de buitenwereld. Ik werkte tot ver voorbij mijn grenzen. Ik bleef in relaties waarin ik mezelf verloor. Ik keerde terug naar een huis dat geen veilige haven was, maar slechts vier muren vol leegte.

Mensen om me heen namen gulzig mijn energie, zonder iets terug te geven. En ik? Ik liet het gebeuren. Omdat ik aardig gevonden wilde worden. Omdat ik wilde dat iemand zei: "Je bent genoeg."

De moeilijkste les: zelfacceptatie

De waarheid is: de enige persoon die mij echt moet liefhebben en accepteren, ben ik zelf.

Mensen komen en gaan. Omstandigheden veranderen. Maar wanneer je trouw blijft aan jezelf, zul je nooit spijt hebben van de momenten waarop je voor jezelf koos in plaats van anderen tevreden te stellen.

Vroeger begreep ik dat niet. Daarom liet ik me manipuleren. Daarom lieten anderen beslissen over mijn emoties, mijn tijd, mijn leven.

Nu niet meer. Nu stel ik grenzen. Helder. Sterk. En ik leg ze niet uit zoals vroeger.

Een grens is een daad van liefde, geen egoïsme

Niet iedereen zal dat begrijpen. Iemand die de waarde van eigen ruimte kent, zal een grens met respect en dankbaarheid ontvangen. Maar iemand die liever in drama en slachtofferschap blijft, zal je beschuldigen:"Je denkt alleen aan jezelf!"

De buitenwereld voedt ons graag met illusies. Illusies dat geluk betekent dat je jezelf aan iedereen weggeeft. Illusies dat ware liefde "alles verdraagt".

Maar ware liefde vraagt niet om zelfopoffering. Ware liefde begrijpt. Geeft ruimte. Legt geen kettingen aan.

De ziel geeft altijd signalen

Je ziel weet meteen wat goed voor je is en wat niet. Als je niet luistert – gaat ze harder spreken. En als je haar blijft negeren – begint je lichaam te schreeuwen.

Dat is pijn, ziekte, vermoeidheid. Het is een alarmsignaal. Een roep: "Sta stil. Kijk naar je leven. Stel jezelf de vraag: Is dit echt van mij? Is dit wat ik wil creëren?"

Wees niet bang voor een scherpe knip

Wanneer je lichaam om hulp roept en je geest zijn helderheid verliest – is dat een teken. Een teken dat iets of iemand in je leven afgesneden moet worden. Soms zachtjes. Soms zo scherp dat er geen weg terug is.

Ja – dat doet pijn. Maar nog meer pijn doet het om tegen jezelf te leven.

Leven in overeenstemming met jezelf

Dat is het mooiste geschenk dat je jezelf kunt geven. Het hoeft niet perfect te zijn. Het hoeft niet gemakkelijk te zijn. Maar het moet van jou zijn.

Want als je je goed voelt bij jezelf, straal je als een magneet. En mensen worden naar je toe getrokken. Maar onthoud – je trekt ook degenen aan die je licht willen doven.

Daarom zijn grenzen onmisbaar.

De schreeuw van de ziel – de laatste waarschuwing

Soms is een zachte vraag niet genoeg. Soms moet je duidelijk spreken. Soms moet je schreeuwen – vastberaden, compromisloos – zodat de ander begrijpt dat een grens is overschreden.

En dat is oké. Want jouw rust en jouw vrijheid zijn elke prijs waard.

Lieve groet,

Karolina – een ziel op haar eigen pad